El prerrománicu asturianu
Asturies pue presumir de tener un arte únicu del mundu. Trátase del prerrománicu asturianu, un estilu artísticu altomedieval desendolcáu nel periodu del Reinu d’Asturies, en concreto ente los sieglos VIII y X.
El Reinu d’Asturies ye la forma d’organización política y institucional que tuvo Asturies ente los años 718 y 925, momentu nel que Fruela II, fíu d’Alfonso III, convirtióse nel rei de Lleón tres la muerte del so hermanu Ordoño II, yá cola capital treslladada a Lleón previamente pol so otru hermanu García I. Esti pequeñu territoriu foi quien a desarrollar nesti tiempu el conxuntu más completu y homoxeneu d’arquiteutura altomedieval d’Europa occidental xeográficamente concentráu, con una escecional calidá de conservación anguaño.
Santa Marïa del Naranco (Uviéu).
Doce templos y trés construcciones civiles conformen el legáu d’esti tiempu que se caltién anguaño, nel qu’al valor de la arquiteutura de los monumentos prerrománico súmase la so orfebrería estraordinaria, cola Cruz de los Ánxeles, la Cruz de la Victoria y la Caxa de les Ágates como exemplos principales. El prerrománicu divídese tradicionalmente en trés etapes: prerramirense o alfonsí, ramirense y postramirense.
El primer templu onde atopamos la mayor parte de los elementos del prerrománicu ye’l de Santianes, construyíu ente los años 774 y 783 por mandatu del rei Silo. Col treslláu de la capital a Uviéu por Alfonso II echa a andar la etapa alfonsí (791-842) del arte asturianu, carauterizáu por la planta basilical de trés naves con bóveda de cañón, siendo d’esti periodu la Cámara Santa, Santuyano, San Pedru Nora o Santa María de Bendones.
San Miguel de Lliñu (Uviéu)
Del periodiu ramirense, que principia nel 842 col ascensu al tronu de Ramiro II, nacen les escelentes construcciones del Naranco. Santa María del Naranco y Samiguel de Lliño son les dos edificaciones principales, anque entra nesta etapa carauterizada poles plantes cuadraes o de cruz griega con bóveda de cañón tamién Santa Cristina de Ḷḷena.
Cola espansión del Reinu d’Asturies hacia al sur lleguen elementos visigodos y mozárabes a les construcciones asturianes. Éstos déxense ver na etapa postramirense, qu’entama con Alfonso III nel 866 y que tien como elementos principales San Salvador de Valdediós y Santo Adriaño de Tuñón.
- ¿Qué ye lo que conocemos como arte asturianu?
- ¿Por qué se desarrolló nesi tiempu concretu?
- Cita les trés etapes del prerrománicu asturianu y l’edificiu que más te preste de caúna.
- ¿Por qué dexó d’esistir el Reinu d’Asturies?