Primeros montañeros en Picos
Los Picos d’Europa son un macizu montañosu del oriente d’Asturies. Pertenez a la Coordillera Cantábrica y s’estiende tamién per Lleón y Cantabria, siendo un símbolu del país y un gran atractivu turísticu, sobre manera ente montañeros de tol mundu. El so monte más carauterísticu ye’l Picu Urriellu, asitiáu nel conceyu de Cabrales, con un altor de 2.518 metros.
Los Picos n'iviernu.
L’intentu de Pidal vieno pol so enfotu de ser el primeru en xubir al Uriellu. Yeren dellos los estranxeros que teníen en mente l’ascensu al totémicu monte asturianu, polo que tres viaxar a Londres a mercar cuerda y entrenar nos Alpes, dio’l pasu alantre algamando l’oxetivu.
Un añu depués, nel 1906, el xeólogu y esperimentáu alpinista alemán Gustav Schulze emprendió’l primer ascensu en solitariu al Picu, tamién pela cara norte. Sicasí, pal so descensu emplegó la cara sur, utilizando pa ello llavíes p'amiyar en rapel.
Sicasí, l’Urriellu nun ye l’únicu atractivu de Picos. Amás d’esti monte esisten decenes de llugares que son visitaos polos montañeros que s’averen a la zona. Ente ellos ta’l puntu más altu d’Asturies, La Torre Cerréu: 2.648 metros. Aymar d’Arlot, Paul Labrouche, Luis Suárez y Francoisa Salles foron los primeros n’ascendelu, nel añu 1882.
A los pioneros del Urriellu siguieron-yos otros munchos, abriendo otres víes –la última los hermanos vascos Pou nel branu del 2016– y convirtiendo’l llugar nun oxetivu de montañeros a nivel mundial pola so dificultá y guapura. D’esta forma, la vida nel llugar daba un xiru de 180 graos, yá qu’hasta aquellos años yera un sitiu pobláu namái por animales como rebecos y, nes sos vegues, por pastores, amás de la xente atrayida poles mines esistentes na zona.