Enerxíes renovables

Si nos ponemos a pensar cuáles son les fontes d’enerxía tradicionales lo primero que se nos vien a la mente ye’l petroleu, pero tamién ta’l carbón o’l gas, toes elles esistentes na naturaleza, pero non renovables, esto ye que nun futuru acabaránse. Frente a elles, por contra, tán les renovables, inagotables y non contaminantes, como pue ser la solar, la eólica o la hidráulica, ente otres.

La enerxía hidráulica ye la renovable que más se vien utilizando nel tiempu. Consiste nel algame de lletricidá gracies a la fuercia del agua, yá sía pola corriente o al traviés de saltos. Pese a nun ser contaminante, sí tien un gran impautu ambiental al ser necesario la construcción de banzaos qu’indunden grandes cantidaes de terrén y modifiquen el caudal del ríu y el ciclu de la vida esistente nel mesmu.

La renovable que quiciabes tien más futuru, daos los avances teunolóxicos últimos que podríen adaptales pal usu en viviendes, ye la solar. Pa ello ye necesaria la instalación d’unes plaques que garren la enerxía del sol y l’acumulen o l’adapten pol so usu como fonte de calor o de lletricidá, según del tipu que sían. Ye ensin dulda la más ecolóxica de les esistentes.

La éolica ye la que provién del usu del aire pa crear enerxía. Pa ello ye necesario la construcción d’aeroxeneradores de gran altor y hélices de gran tamañu que, al ser movíes pola fuercia del aire, faen xirar un rotor d’un xenerador que produz lletricidá. Esta enerxía ye más verde que la hidráulica, anque tamién tien un importante impautu visual y recibe critiques poles problemátiques que creen a les aves.

Amás d’estes trés, les más conocíes, tamién esisten otres munches enerxíes renovables. La marina, col aprovechamientu de les marees o les corrientes; la xeotérmica, la qu’emplega’l calor procedente del interior de la Tierra; y la biomasa, son dalgunes d’elles.