Les llingües que nun esisten y los sionistes d’equí (Amestanza d’idees)

El conceyal tránsfuga de VOX en Xixón diz que l’asturianu nun esiste. El diputáu na Xunta, Javier Jové, diz que la llingua del país ye “funcionalmente inútil” y que la so enseñanza ye “inculturación nuna neo-llingua”. La so collacia, Carolina López conoz a munchos tinetenses que falen bable, pero esixe que nun-y falen nuna llingua que nun esiste. Anque la fuercia de choque anti-llingua seya ahora VOX, nel PP caltienen les mesmes posiciones, compartíes tamién per una parte de la sociedá n’Asturies: lo que llamen “los bables” pue llegar a ser, a lo más, una fala familiar y folclórica, pero l’asturianu normalizáu pa la so enseñanza o pal usu formal ye un inventu que nun debe medrar. 

Nun fai falta ser llingüista pa ver que la normalización ya oficialización d’un estándar, eso que yos-paez de llocos pal asturianu, ye lo que lleva sieglos dándo-y al castellanu la fuercia que tien. L’estandar de llingua, escoyíu yá va munchu tiempu ente la fala de delles zones de Castiella y con detalles d’otres zones, tampoco nun ye daqué espontáneo. Agora’l castellanu de Telediariu paeznos dalgo natural y les otres variantes de la llingua castellana queden clisáes por esi estándar, pero eso ye’l resultáu de decisiones llingüístiques y polítiques.  

La normalización ya oficialización ye lo que fixo que llingües como’l vascu, catalán o gallegu frenaren la so desapaición. Les diferencies entre les variantes nun yeren menores que les qu’atopamos nel asturianu ya estes diferencies siguen na llingua oral. L’únicu oxetivu de la normalización ya oficialización de l’asturianu pal so usu formal ye evitar el desaniciu total d’una llingua que ta morriendo, igual viéndola nel global que por variantes. 

L'enfotu que ponen los “anti-llingua” en falar de lo artificial que ye l’asturianu normalizáu vien a la mio cabeza de la que los veo defender les criminales actividaes d’Israel por mor d’una rara xuntanza d’idees na mio cabeza. Ye que coincide que la mayoría de toos esos que tán contra les “llingües inventaes” y qu’equí son anti-inmigración, acaben siendo los mayores defensores de cualisquier cosa que-y dea por faer a Israel, un estáu montáu por inmigrantes, robando y colonizando les tierres d’otros cola única xustificación del sentimientu nacional-relixosu sionista. Pero, ¿cómo acabo filando esti discursu de que l’asturianu ye un inventu col sionismu? Porque, falando de llingües, el sionismu sí que creó una auténtica neo-llingua sobre la base d’otra que morriera sieglos atrás pal usu común. L’hebréu modernu ye’l resultáu de reinventar una llingua que dexara de falase en Palestina nel sieglu II o III y que yá nel sieglu I taba siendo siendo sustituida pol araméu, la llingua de Xesucristu.

Dende l’Imperiu Romanu hasta’l sieglu XX l’hebréu llitúrxicu yera solo pa rezar, igual que pasaba colos nuesos bisagüelos, que rezaben en llatín ensin entendelu. Resucitar, simplificar y normalizar l’hebréu un par de milenos dempués del so declive foi daqué políticu pa tener una sola llingua pa tolos inmigrantes sionistes. Los que diben llegar a Palestina falaben la llingua del so país d’orixen o una paecida: yidis, xudeo-español, xudeo-griego, xudeo-persa, xudeo-árabe… L’hebreú modernu, normalizáu y oficializáu, foi la obra llingüística sionista pa nun tener d’usar en Palestina una llingua de les realmente falaes polos xudíos del país (que nun llegaben al 8 por cientu al entamar el sionismu) pos entós probablemente teníen d’usar l’árabe o’l xudeo-árabe. 

Sicasí, la resurrección del hebréu nun ye lo que fai del estáu d'Israel una inxusticia hestórica. L’escándalu real ye’l robu de la tierra de los aboríxenes, asesinaos o escorríos de les sos cases y tresformaos en refuxaos pa que foriatos pudieran instalase en Palestina. L’hebréu resucitáu ye namás un símbolu estremu de lo que ye esi estáu, pero equí valnos también pa midir el nivel de falsedá de los sionistes d’equí y la so ética. Per un llau, amuesa les contradicciones xabaces, que valten el so argumentar. Per otru llau, tamién vemos que lo que guía’l so pensamientu nun ye l’imperativu categóricu o’l ponese nel llugar del otru, fontes de la ética occidental, sinón la llei del más fuerte, que ye lo qu’apliquen a les sos polítiques sobre llingües, pueblos, economía… 

Y sí, ésti yera un testu que entamaba falando del odiu pol asturianu que reverten munchos políticos, pero les mios idees foron al debalu al velos defender la inxusticia que debiera esmolecer a cualquier alma de bien nestos díes: la llimpieza étnica final de Palestina que tamos viendo en direuto. L’últimu crimen d’un estáu inventáu por y pa los foriatos colonialistes que decidieran asentase nuna tierra na que vivíen otros. Inventando tamién pa eso una nación, con llingua y too, alredor d’una relixón.