Palestina despidió a Arafat

La desapaición del líder históricu del nacionalismu palestín, convertíu yá en personaxe históricu, dexa un güecu importantísimu agora que'l procesu de paz con Israel paez un oxetivu llonxanu. Ayeri, el pueblu de Palestina despidió al so líder a lo llargo de los últimos 40 años nun intierru masivu y caóticu en Ramala en que la xente desbordó a la so propia policía y el protocolu previstu, llevando milenta manes n'alto l'féretru col calabre d'Arafat, que s'enterró na mukata, mientres los palestinos de la parte de Gaza, que nun tuvieron accesu a la ceremonia, facíen l'intierru d'Arafat despidiendo a un féretru vaciu.

Asturies.com faló sobre la figura d'Arafat con Rafael Palacios, conocedor de la situación nos campos de refuxaos palestinos y que como director de l'Axencia asturiana de Cooperación al Desarrollu va representar esta tarde n'Uviéu al Gobiernu asturianu nel homenaxe que-y va dedicar a Yasser Arafat la comunidá palestina d'Asturies.

La desapaición d'Arafat dexa al pueblu palestín ensin un líder de referencia. Teniendo en cuenta que'l prestixu de l'Autoridá Nacional Palestina qu'elli encabezaba tampoco nun pasaba pel meyor momentu ¿qué cree que va pasar agora?

RP - Yo espero que los nuevos responsables de l'ANP sepan llevar el procesu de paz y d'independencia pa Palestina. Pa ello ye preciso que toles partes cedan y se dea un consensu ente tolos grupos palestinos que yo, sinceramente creo que va dase, como demuestra'l fechu de qu'Hamas diere esta selmana una anuncia pública posicionándose al favor de la celebración d'unes elecciones democrátiques. D'otra manera, ye preciso qu'agora, más que nunca, dende l'estranxeru se sofite'l procesu de paz. Nun val con declaraciones vacies de compromisu "mostrando la solidaridá col pueblu palestín"


Un pueblu palestín que despidió xuntu y emocionáu a Arafat ayeri pela tarde pero que ta mui dividíu, al mesmu tiempu…


RP- Sí, ye bien cierto, pero nun hai qu'escaecer que los palestinos lleven años careciendo unes condiciones llaceriantes. Ye difícil qu'una sociedá se desarrolle con normalidá cuando una gran parte d'ella vive na diáspora y ensin derechos humanos básicos. Y ye lóxico que la situación s'estreme cuando'l mesmu presidente d'esi país ensin derechos ha pasar cuatro años zarráu nel so palaciu presidencial y cuando Israel anecia na construcción de la muria de la vergoña. Con esos condicionantes ye imposible qu'un gobiernu s'afite mínimamente y que nun salgan posiciones estremaes dafechu.

¿Nun-y paez que cola llarga agonía d'Arafat vióse que los palestinos andaben desnortiaos ensin saber qué diben facer y que nun teníen preparáu un procesu de relevu énte lo que yera inevitable?

RP- Yo esa cuestión veola dende una doble vertiente. D'una parte, si Arafat en vida llega a nomar o proponer un socesor, ello podría percibise como daqué antidemocrático, anque d'otra manera pa los palestinos ye mui difícil buscar socesión pa una persona que foi a lo llargo de más de 40 años la so bandera, ello anque dacuando firmare alcuerdos con Israel colos que gran parte de los mesmos palestinos nun taben d'alcuerdu. Al final, paez que d'equí nun plazu de dos meses va haber un procesu democráticu d'elecciones, que ye lo meyor que podía pasar y amás va demostrar cuáles son les rellaciones de fuerces dientro de Palestina.

Arafat foi l'home de la unidá del pueblu palestín ensin cayer nunca nel fundamentalismu relixosu ¿nun tien mieu d'una radicalización nesti sentíu agora que falta elli?

RP- La sociedá palestina, hasta onde yo la conozo, ye mui variada. Esiste Hamas, pero esiste tamién una sociedá laica mui fuerte, y otros credos, como ye'l casu del cristianu. Oficialmente, la Organización pola Llibertá de Palestina declárase laica. Políticamente, tamién ye una sociedá complexa, con sectores d'izquierda y otros de derecha. El mesmu Arafat, con ser referencia y persona respetada pola izquierda palestina y del estranxeru, pertenecía a una bona familia palestina y yera un home de convicciones polítiques lliberales. Por too ello yo creo que nun va caese pela vía del fundamentalismu, y tampoco creo nes perspectives más pesimistes que falen d'una posible guerra civil ente palestinos, anque ello sedría la cuenta pa los sectores más reaccionarios d'Israel

Que por cierto, parte del sofitu a la normalización de la zona ta viniendo de los mesmos israelites. Esiste una sociedá civil israelita que yá ta cansa de la situación que se vive y qu'apuesta por un futuru en convivencia ente los dos pueblos, una sociedá que ta cansa de ver como'l so gobiernu se tien nuna dinámica de corrupción institucionalizada que xustifiquen cola sida del "enemigu esterior". Hasta nos estamentos relixosos d'Israel vese qu'hai sectores que nun tan d'alcuerdu cola posición del gobiernu, y ehí tuvo esa imaxe de ver a un grupu de rabinos homenaxeando a Arafat nel so intierru.

En resume, ¿qué futuru albidra pa la situación ente Israel y Palestina?

RP- Personalmente albidro un futuru d'esperanza a mediu plazu pa la situación de los territorios ocupaos y la fin de la violencia, anque esti ye un asuntu nel qu'intervienen munchos factores. D'otra manera, creo que ye'l momentu de desixir que se cumplan los derechos humanos na zona y tamién el momentu de despidir a Arafat como lo que ye, un personaxe históricu y una personalidá de les más destacaes del sieglu XX.