La Plataforma Salvemos el Sanatoriu de Bustiello presenta nel Conceyu de Mieres una propuesta pa remocicar a la parte abandonada del pobláu

La intención ye que dende tolos grupos municipales esixan al Gobiernu del Principáu actuaciones urxentes.

Nel alcuentru cellebráu esta mañana nel Conceyu de Mieres, la Plataforma Salvemos el Sanatoriu de Bustiello, entregó un documentu a caún de los grupos municipales pa que reclamen nel intre énte’l gobiernu asturianu la proteición del conxuntu arquitectónicu de la Escuela de les Neñes, el Sanatoriu y la Botica. El pobláu mineru de Bustiello yá fuera declaráu Bien d’Interés Cultural (BIC) nel añu 2017.

Sicasí, la plataforma denuncia que "l’alministración rexonal paez que ta parada ensin dar soluciones" énte "la situación na que s’alcuentren los edificios nomaos Escuela de neñes, Sanatoriu y Botica, conxuntu d’edificios que conformen el primer hospital d’empresa que data de 1902", y que tan "prácticamente en ruines, sobre too la Botica, que ta ensin teyáu y presenta numberoses grietes nes paredes."

Les reclamaciones que fae la Plataforma, pasen por iguar los daños de les muries y colocar un teyáu a La Botica de forma urxente, algamar un presupuestu añal pa poder facer les acciones necesaries nel conxuntu históricu, y entamar col estudiu d’usos futuros de los edificios que permitan la creación d’empléu nel conceyu de Mieres. Nesti sen, la idea ye proponer “un procesu de participación ciudadana nel que les alministraciones como distintos axentes sociales puean mostrar cuál podría ser el meyor” usu sostenible. Amás, recuerden qu’angüaño ta estudiándose la instalación d’un tren históricu que pasaría mui cerca d’estos tres edificios “y que fae que la rehabilitación tenga tovía más sentíu”.

El conxuntu del pobláu de Bustiello, ye una singularidá dientro del patrimoniu industrial asturianu y un exemplu nidiu del paternalismu industrial. La so construcción entamó en 1890 por orde del Marqués de Comillas. La Sociedad Hullera Española creó esti llugar de residencia ideal pal directivu de la empresa y los obreros "exemplares", a los que se premiaba pola dedicación al trabayu y nun tener parte nes lluches sindicales.

Angüaño, tan en usu los edificios de la ilesia de Santa Bárbara, el Casinu -como residencia de mayores-, la Escuela de Neños -como albergue- y la Casa del Inxenieru, que agospia el centru d’interpretación del conxuntu. Amás de les viviendes obreres, onde tovía viven dellos mineros y descendientes de los que trabayaron nes mines de la Sociedá Hullera Española.