Un estudiu revela qu'Asturies taba nel ecuador terrestre fai 305 millones d'años

El territoriu d'Asturies soportaba temperatures tropicales, taba pobláu por grandes viesques que dieron llugar a los depósitos de carbón y yera'l centru de supercontinente 'Pangea', que configuraba la estructura terrestre fai 305 millones d'años.

Éstos son los nuevos datos revelaos na investigación desarrollada pol científicu de la Universidá de Salamancha (USAL) Gabriel Gutiérrez, en collaboración con Arlo Weil, de la Universidá de Bryn-Mawr (Filadelfia), y que se publicará nel próximu númberu de la revista científica sobre xeoloxía más antigua del mundu, 'Journal of the Geological Society of London'.

Nel estudiu esplíquense los procesos que dieron llugar a los depósitos de carbón y minerales d'Asturies por mor de la formación de 'Pangea', compuestu pola unión de tolos continentes conocíos nesti momentu, lo qu'orixinó la creación de les cuenques mineres asturianes a lo llargu d'un procesu que dio entamu hai 305 millones daños y qu'acabó hai 295.
  
Según el científicu de la USAL, la unión de dos continentes formóse un cinturón o sutura llocalizáu nel norte de la Península Ibérica que se dobló formando una estructura denomada oroclinal, una cadena montañosa "en forma d'u", y nel so centru asitiáronse los Picos d'Europa.
  
Amás, destacó que na periferia d'esti sistema montañosu taríen toles sierres dende la vertiente lleonesa hasta les montañes del Cabu Peñes y el Sueve, zarrándose siguiendo'l valle del Narcea.
 
Cola formación d'esta gran estructura orixináronse munches de les cuenques carboníferes d'Asturies, xunto con roques más fonderes (granitos) y mineralizaciones como la d'oru de Boinás, en Balmonte.
  
Según la Universidá de Salamanca, el trabayu de los investigadores "zarra l'alderique" entamáu nel sieglu XIX pol xeólogu austriacu Suess y lo qu'él denomaba como 'rodiya astúrica'. La tesis dominante hasta la fecha yera la de qu'Asturies fuere un cabu que s'empotró na parte meridional de Pangea (Gondwana), recordó.
  
La investigación desarrollóse mediante la utilización de técniques de pelomagnetismu en diferentes zones como nos Picos d'Europa, Villaviciosa y Llangréu, lo que permitió datar cuándo se xeneró "la gran u del arcu íbero-armoricanu" que s'estiende per Asturies, Galicia, Portugal y Estremadura.