Ufiertámoste l'artículu íntegru de Carlos Rubiera

"
Descanse en PAS

Lo que va escrito enriba nun ye un erru tipográficu, sinón un xuegu de pallabres que'l llector espabiláu talantará con aciertu como epitafíu: "Descanse en PAZ el PAS".

Ello ye que'l qu'esto escribe foi ún de los fundadores del Partíu Asturianista-PAS. Dafechu, los primeros aconceyamientos del grupu entamador ficiéronse nun reserváu del bar L'Aldea; un chigre-merenderu que los mios padres teníen d'aquella en Cabueñes, conceyu de Xixón. Y ente los primeros militantes del partíu, yeren mayoría les persones procedentes de l'asociación cultural Andecha Asturianista (de la que fui fundador y presidente) y de los cursos d'asturianu que yo dirixía per aquel entós en Xixón y Villaviciosa.

Dende'l primer momentu formé parte de la executiva nacional del partíu (como secretariu formación) y de la xunta nacional. Dediqué miles d'hores de la mio vida, xunto colos demás militantes, a trabayar pa facer realidá un proyectu políticu que xulgábemos necesariu y que, ensin medios económicos nin esperiencia en política (nun siendo la de Sánchez Vicente, que yá fuera conceyal y diputáu), algamó llogros considerables na década de los años 90.

Por exemplu, sentar un diputáu asturianista na Xunta Xeneral por dos llexislatures consecutives; llograr l'aprobación, colos votos del PP, d'una llei d'Usu y Promoción del Asturianu, que, d'aplicase nestos años, tendría la nuestra llingua llantada nes mesmes puertes de la irrenunciable oficialidá (por eso'l PSOE gobernante punxo y sigue poniendo'l mayor procuru n'incumplila); y algamar el fitu históricu de pasar de los 20.000 votantes una organización política netamente asturianista (lo que movió a otros partíos, como IU, a vestise d'asturianos pa competir por esos votos y, de resultes, dio-y esistencia real al asturianismu como opción política, ideolóxica y electoral, frente a la tradicional y anacrónica confrontación ente "rojos" y "azules").

Costu grande

Tengo que dicir que militar nel PAS tuvo pa min un costu grande, especialmente no que cinca a la mio actividá como músicu; yá que fueron munches les puertes que tuvi (y sigo teniendo) cerraes por cuenta d'ello. Un costu qu'asumí nel so momentu como parte del sacrificiu personal necesariu pa ver espoxigar el movimientu asturianista, del que me siento parte sustantiva y solidaria. Ello ye que de magar l'añu 99 (nel que, voluntariamente, dexé los muérganos de dirección del partíu), desaveréme dafechu de l'actividá política pa cincar trabayando n'acabar la mio casa de Caldones y en volver a la música, que tenía un daqué desdexada por aquel entós. Sicasí, seguí cotizando como militante de base del PAS y collaboré discretamente nes sucesives campañes electorales; incluyía la de mayu de 2007, en coalición cola URAS. Va unos díes, ensin embargu, remití a la executiva nacional del PAS una carta certificada dándome de baxa como militante. Motivos, los qu'apunto escuetamente en dicha carta, que trescribo darréu:

"Cuando va cumplise l'añu tres les últimes ellecciones autonómiques y municipales, y xulgando avergoñante'l proceder d'esa executiva y del so presidente nesti tiempu (...), remito ésta pa dame de baxa formalmente como militante del partíu. "Siempre camenté que'l PAS yera un preséu más al serviciu de causa asturianista; y cuando'l preséu yá nun presta pa lo que foi criau y abulta dir empobrináu a ser namás una "marca rexistrada" al serviciu d'intereses personales, nun toi dispuestu a ser ún más de los que callen y otorguen. "La xera asturianista tien enforma estayes nes que trabayar. Na llosa taré pa quien me quiera atopar. Salú y hasta la vista".

Naturalmente, pétame agora esplayáme públicamente, un daqué más, al respective los motivos que me llevaron a tomar tal determín. Ciertamente, foi avergoñante l'actitú del presidente y candidatu del PAS tres les elelciones de mayo de 2007, cuando, en cuenta dar la cara, asumir como propia la derrota electoral y propiciar la renovación del partíu (ideolóxica y personal) escoyó la xida de guardase na tenada, negar la realidá y aferrarse al síndrome del vieyu la casería: "Yá nun toi pa trabayar la tierra, pero la casería ye mía y nella nun va mandar otru más que yo".

Nun se dio la cara

Y foi avergoñante'l proceder de la executiva nacional y de la mayoría los sos miembros, faciendo suyu'l discursu d'un candidatu alloriáu pola derrota electoral, y aceptando ensin rechistar les sos consignes: nun se dio la cara énte la sociedá y los miles de ciudadanos qu'apoyaron col so votu, durante dos décades, l'asturianismu políticu representáu pol PAS; nun se dio la cara énte los militantes y simpatizantes que trabayaron durante años, y mesmo nesa campaña, convocándolos a un aconceyamientu xeneral o congresu postelectoral nel que poder opinar y decidir libremente, mesmo rebatiendo les febles argumentaciones escapistes del candidatu derrotáu; nun hebio dimisiones nin contestación al discursu del presidente, consistente n'eludir cualquier responsabilidá personal nel resultáu electoral col increyible argumentu de que'l asturianismu políticu enxamás nun tuvo, nin tendrá enxamás, espaciu electoral. Esto ye, "los ésitos fueron míos; los fracasos, del mundu". Argumentación que rescampla falsa dafechu, mesmamente comparando los resultaos de la coalición URAS-PAS nes autonómiques y en Xixón, onde encabezaben Marqués y Sánchez Vicente, colos acollechaos pola mesma sigla en Villaviciosa o en Ponga. En fin, tomáronse decisiones determinantes (como'l pieslle del llocal social del PAS en Xixón y, darréu, el pieslle de l'actividá orgánica y pública del partíu) ensin consultalo y discutilo col conxuntu los militantes; partióse'l patrimoniu del partíu como si fuere la herencia d'un fináu y non un patrimoniu del conxuntu los militantes, simpatizantes y votantes, que lu ficieron posible; incumpliéronse los estatutos del partíu al nun convocar un congresu ordinariu que tocaba cuantayá, y, pa finar, convocóse esi congresu, tres pedilo formalmente un grupu militantes, pero non pa propiciar el debate y la renovación, sinón pa llexitimar xurídicamente'l control y la "propiedá" d'una marca (la marca PAS), seguramente col enfotu d'intentar negociar, cara a les elleciones autonomiques y municipales de 2011, un allugamientu personal ventaxosu nuna empresa más rentable.

Como patrimoniu propio

Y tengo que dicir que la opción de buscar abellugu, a títulu personal, nun partíu mayoritariu, siendo impropia d'un asturianista consciente y consecuente, ye dafechu respetable. Pero utilizar les sigles del PAS como patrimoniu propiu pa facelo con ganancia personal constituye, pura y simplemente, una perversión. Claro qu'esto qu'acabo de dicir nun ye más qu'una interpretación conceptual y por demás "trascendente" de lo que tien bona comprendoria cuando se mira lo que fai un animalín como la llargatesa, aguiyada pol so instintu de conservación.

N'efectu: como home rural que soi, tengo visto delles veces cómo les llargateses, cuando ven apeligrar la so vida, suelten el rau, que queda'n suelu reblincando como si fuere la llargatesa viva y toa entera. Entós, los neños y los gatos poco cucios miren pal rau que se ximielga, demientres la cabeza'l reptil cuerre pa otru llau a la gueta un furacu onde metese pa seguir guareciendo. Al fin y al cabu, el rau nun ye un órganu vital pa la llargatesa; pero sacrificar a tiempu'l rau, dexándolu en suelu muertu cola apariencia tar vivu, sí que pue ser vital pa la sobrevivencia l'animal.

Abúltame que'l partíucu del que fui cofundador nel añu 85 ta muertu ensin remediu. Inda que se ximielgue un daqué nes prósimes selmanes o meses, ello nun va a ser otro qu'un movimientu destináu a engañar a los neños, como fai la llargatesa col so rau, demientres la cabeza intenta atopar un furacu onde guarecer nos llargos díes de la seronda senil. Y a min, nin me pruye atopar furacu onde guarecer, nin me presta seguir apegáu a un rau que ta condenáu a morrer: Seguiré trabayando na música y nel asturianismu cívicu y cultural, que ye n'onde hai vida y presta trabayar.

Y no que cinca al PAS, que los dioses llariegos lu acueyan na gloria.
Y que descanse en paz.
"