“Alberto volcó la historia de la gaita asturiana hacia la perfeición del instrumentu”, asegura Rubiera

L’artesanu gaiteru Alberto Fernández Velasco yá tien un sitiu destacáu nel Muséu de la Gaita del Pueblu d’Asturies. El recintu museísticu acoyó esti vienres un actu homenaxe nel que participaron autoridaes, familiares y amigos.

 

Nacíu nel 1942 en L’Acebal de L’Entregu, Fernández Velasco aficionóse a la música asturiana de mozu, mercando la so primer gaita a los 16 años. Nel 1968 treslladóse a Xixón pa trabayar como ebanista, oficiu que más alantre dexó pa dedicase a la so gran pasión: la gaita. Asina, fadría’l so primer instrumentu nel 1979 siguiendo’l modelu tradicional d’Antón Álvarez Vega ‘Cogollu’. Dende esi momentu, foi perfeicionando la so téunica, trabayando sobre manera cola acústica, hasta convertise nel artesanu favoritu de munchos gaiteros del país. Ente los sos avances destaca’l so primer punteru con escala temperada, desendolcáu nel 1985, anque quiciabes el más importante foi’l punteru cromáticu de dos octaves, fechu a partir del 1988.

 

Nos años siguientes, l’artesanu gaiteru siguió trabayando nos aspeutos téunicos de la gaita, col deséu de que pudiera tocase con normalidá xunto con otros instrumentos y que quedara establecida como materia d’estudiu nel Conservatoriu. Una trayeutoria, poro, más que destacada y merecedora d’un homenaxe como l’entamáu esta mañana dos años depués de la so muerte (agostu del 2011), nel que se descubrió una placa a la so memoria. Nesti eventu participaron José Carlos Rubiera Tuya, conceyal d’Educación, Cultura, Mocedá y Fiestes, y Xosé Nel Riesgo Fernández, direutor de la Fundación Municipal de Cultura, Educación y Universidá Popular de Xixón, amás de amigos y la so familia, representada pola so viuda, María del Carmen Varillas, y el so fíu, Alberto Fernández Varillas, qu’entregaron al Muséu de la Gaita ún de los primeros instrumentos fechos por Fernández Velasco.

 

“Volcó la historia de la gaita asturiana hacia la perfeición del instrumentu, que fixo posible que otros siguieren los sos pasos y qu’agora mesmo tengamos un instrumentu perfectamente estandarizáu, capaz de tocar non sólo como solista con una calidá impensable hai trenta años, sinón tamién d’acomplase a cualquier formación instrumental yá sía tipu folk o una orquesta sinfónica. Ési ye un méritu tremendu que se lleva Alberto dende’l puntu vista históricu, independientemente de qu’agora haya más fabricantes que tienen unos estándares de calidá envidiables”, apuntó Rubiera.