Estatut de Catalunya. Otra oportunidá perdida.

La sentencia sobro l'Estatut ye'l puntu final del Estáu de les Autonomíes y del mitu de la Transición.

La sentencia sobró l'Estatut de Catalunya supón, ensin llugar a duldes, el fin de la creencia de que l'Estáu de les Autonomíes tenía la potencialidá de satisfacer les demandes democrátiques d'autogobiernu de les estremaes zones del Estáu. La Constitución Española conviértese una vegada más na coartada pa imponer una visión uniformadora de lo que tien de ser España y torga la integración nesi conceutu de cualquier opción que nun acate dicha visión.

Ye llamentable ver cómo'l PP y la mayoría del PSOE (evidentemente non del PSC) allégrense de frenar les mires del pueblu catalán d'atopar un marcu que, coles sos imperfecciones, llograba integrar a Catalunya dientro d'una idea d'Estáu plurinacional. Pero lo que'l PP y PSOE nun asumen ye la gravedá de qu'una Constitución, cola so función que ye garantizar los derechos y llibertaes democrátiques, conviértase nun corsé pa desenvolver una determinada opción política y nun dexe a un colectivu definise como nación.

Ye preciso que la clas política española entienda, dafechamente, que nun se pueden determinar identidaes con testos sagraos ya inmutables, sinón al traviés de procesos democráticos dinámicos y variables, y polo tanto si la norma nun diz cola voluntá democrática d'un pueblu, ye la norma la que tien que se camudar, non la voluntá democrática espresada, que ye lo que se pretende qu'asuma Catalunya y que, evidentemente, nun va asumir porque ye a cencielles demencial.

Irónicamente, la postura del PP y PSOE ye asemeyada, por nun dicir la mesma, que la de los franquistes na Transición, qu'afirmaben que les Lleis Fundamentales del Movimientu nun podíen ser modificaes por norma nenguna creada n'aplicación de tales Lleis Fundamentales. Por suerte, una parte de la clas política entendió que si la voluntá del pueblu nun entraba nesi marcu, nun podía frenase el deséu de cambéu, sinón camudar les riegles del xuegu y esi procesu reflexóse na Transición democrática española.

Y nesti marcu, controláu y tuteláu pol Vieyu Réxime, naz la Constitución española, que nun sufrió cambéu sustancial nengún dempués de 30 años y eso que tamos falando d'un periodu onde se produxeren una gran cantidá de cambeos políticos, económicos y sociales. Y tampoco nun podemos escaecer que la nacencia de la mesma produzse dempués de 40 años de dictadura, lo que forzó un grau de consensu que nun puede dase nun contestu de pluralismu políticu democráticu. Asina, les esixencies pa reformar la Constitución nun son vidables na nuestra sociedá actual, lo que la convierte nun arma pa imponer una concreta visión del Estáu.

Asina la Constitución, al traviés d'un grau altu d'indetermín y ambigüedá dexó, gracies al deséu de fuerces nacionalistes conservadores vasques y catalanes, utilizar esti marcu pa desenvolver proyectos políticos democráticos con distintes visiones de la conceptualización del Estáu, a pesar de les llimitaciones que la nueva estructura xurídica suponía pa les aspiraciones d'autogobiernu n'Euskadi y Catalunya, como quedó reflexáu en que menos de la metá de los vascos y vasques foren a votar la Constitución.

Pero esi deséu, razonable y sensatu ensin dulda, foi manipoliándose al traviés del Tribunal Constitucional, que con un aumentu constante de la so politización, convirtióse nun nuevu campu d'enfrentamientu ente'l PP y PSOE p'afacer la Constitución al so programa y visiones, torgando que naide más pudiera vese reflexáu na carta magna, y hai que reconocer que lo llograron ensin dulda. Y claro, lo cimero foi la sentencia del Estatut, onde'l Tribunal Constitucional sentenció nuna clara situación de alegalidad ya interinidá la norma básica de Catalunya, pola llucha partidista ente PSOE y PP que torgó'l so normal funcionamientu, coles mires de llograr la sentencia sobre'l Estatut que más s'afixera al so programa. Nesta situación ¿cómo quieren que Catalunya acate dicha sentencia? si PP y PSOE nun asumen les sos obligaciones constitucionales pa col mesmu Tribunal Constitucional ¿cómo pueden esixir al respective de la norma qu'ellos frayen flagrantemente y pa beneficiu propiu?

Cola sentencia del Estatut non solo se finiquita l'Estáu de les Autonomíes, sinón que se liquida d'un refundiu el mitu de la Transición como procesu integrador de toles opciones polítiques democrátiques, porque yá nun queda dulda que la Constitución ye un xuguete que PSOE y PP se párten y s'engarren por xugar con él como dos hermanos envidiosos, pero que de nenguna manera va compartir con naide que nun seya de la familia, la familia d'una España grande y llibre.

Daniel Fernández Blanco, miembru de la Xunta Executiva d’UNA.

Llicenciáu en Ciencies Polítiques y espertu en Procesos Políticos Contemporáneos.