Amin Maalouf, Premiu Príncipe d'Asturies de les Lletres 2010

L'escritor franco-libanés Amin Maalouf resultó galardonáu col Premiu Príncipe d'Asturies de les Lletres 2010. El fallu fíxose públicu güei a les 12.00 hores nel Hotel de La Reconquista.

La so obra, tornada a más de 20 idiomes, asítialu como ún de los escritores contemporáneos que más afondó na cultura mediterránea, representada como un espaciu simbólicu de convivencia y tolerancia.  
    
Amin Maalouf (Beirut, 1949) trabayó como periodista en Beirut y como enviáu especial en Vietnam y Etiopía. El libanés recibió'l Premiu Goncourt en 1993 pola so novela 'La Roca de Tanios'. La so lliteratura entemez la realidá histórica cola ficción, y actúa como una ponte ente oriente y occidente.
  
El galardón de les Lletres ta dotáu con 50.000 euros y una estauína diseñada pa los Premios pol artista Joan Miró. Na edición del añu pasáu, el premiu recayó nel escritor albanés Ismail Kadaré.
  
La so obra, traducida a más de 20 idiomes, asítialu como ún de los escritores contemporáneos que más afondó na cultura mediterránea, representada como un espaciu simbólicu de convivencia y tolerancia.
  
Amin Maalouf nació en Beirut, en 1949, nel senu d'una familia d'orixe cristianu. Estudió Economía Política y Socioloxía na Universidá Francesa de Beirut y exerció'l periodismu nel diariu An-Nahar. En 1976 exilióse en Francia pola guerra civil libanesa. Ellí siguió la so carrera periodística como redactor xefe de Jeune Afrique, cubriendo numberosos acontecimientos como la guerra de Vietnam o la revolución iranina. Dende 1985, Maalouf dedícase dafechu a la lliteratura, na que cultivó la realidá histórica y la ficción, l'ensayu y la novela.
  
En 1983 publicó'l so primer trabayu, 'Les cruzaes vistes polos árabes', un llibru sobre esti periodu históricu plantegáu dende la perspectiva musulmana. Cola so primer novela, 'Lleón l'africanu' (1986), trazó a manera de diariu una panorámica del mundu mediterraneu de primeros del sieglu XVI al traviés de la vida d'un viaxeru.
  
Ente los sos llibros de ficción figuren 'Samarcanda' (Premiu Maison de la Presse, 1988) y 'Los xardinos de la lluz' (1990). De siguío, publicó 'El primer sieglu dempués de Beatriz' (1992), una alegoría alrodiu de la división norte-sur, na que fai un alegatu a favor de la muyer. En 1996, presentó n'España 'Les escales de Llevante', una metáfora de la crisis d'Oriente Mediu, pero tamién del esgarriu personal del so autor.
  
Nel so segundu ensayu, 'Identidaes asesines' (1999), Maalouf analiza la noción d'identidá y les violentes pasiones que provoca. L'escritor entrúgase sobre la dificultá d'asumir les delles formes de llibertá y por qué l'afirmación d'ún mesmu ha conllevar la negación del otru. Por esti trabayu llogró'l premiu européu d'ensayu otorgáu pola Fundación Charres Veillon.
  
'El viaxe de Baldassare' (2000) ye, sicasí, un cantar a la tolerancia y al alcuentru ente les distintes cultures. Nel 2004 publicó 'Orixes' y, nel so últimu ensayu, 'El desaxuste del mundu' (2009), Maalouf cuestiónase si'l polémicu periodu actual podría llevar a ellaborar a lo último una visión adulta de les creencies y de les diferencies de caún, según del destín del planeta compartíu por toos.
  
Amás, escribió'l llibretu de la ópera 'L'amour de loin', de la compositora finlandesa Kaija Saariaho, estrenada nel Festival de Salzburgo del añu 2000. Recibió, ente otros galardones, el Premiu Goncourt por 'La roca de Tanios' (1993), el Prix Mediterranée y la Medaya d'Oru d'Andalucía. Ye doctor honoris causa pola Universitat Rovira i Virgili de Tarragona.