Castro y Méndez Freije ganaron el concursu de coronacontos de Xeira

|
Xeira

Presentáronse 27 trabayos nesta iniciativa pa fomentar l'usu lliterariu del gallego-asturiano nel confinamientu en redes sociales.

El primer Premio de Coronacontos en Gallego-asturiano foi, por mayoría de los espertos convocaos por Xeira, p'Alberto Castro Gión gracies al so rellatu 'Naide'. "El xurao quer destacar neste conto a llimpeza y claridá da súa prosa. Tamén valoróu muito cómo el autor soupo xogar con habilidá coa prosopopeya, os tropos y outros recursos lliterarios, al tempo que tentóu con tino de llevar al llector a un equívoco que soupo resolver con acerto y pulcritú al final del conto. Quixo ver tamén nél un mensaxe de resignación y resistencia ante a calamidá pro, al cabo, d’esperanza dentro das dificultades que train as estreteces de tempos como os que corren y el conocemento repousao de que nunca os cais s’ataron con llongueiza pral xeneral da xente. Todos estos motivos redondiaron un obra que la fixeron merecedora del premio del xurao", esplicó l'asociación cultural sobre'l rellatu del autor de Navia.

Hasta Bual foi, mentes, el gallardón qu'otorgaba'l públicu. El cuentu 'A Candelaria', d'Inmaculada Méndez Freije foi'l que recibió más 'Gústame' ente los usuarios de Facebook, onde tán xubíos tolos rellatos participantes.

Tanto Castro como Méndez Freije recibieron una recompensa una serie de productos donaos por empreses, coleutivos y formaciones musicales, ente los qu'había cerveza, quesos, xamones, llibros o discos. Estos son los testos ganadores:

'Naide', d'Alberto Castro Gión

Procuréi fello al aveiro d’úa noite pechada, sin llúa qu’allumase, condo las farolas tuveran apagadas. Naide mo pedira, naide mo dixera abertamente, nin la compañeira, nin los fiyos... peró no más fondo de min sabía que tía que fello. ¿Quén si non?
Fía tempo que nun se vía xente pola contornada. Falaban de guardas nos camíos y homóis armaos nos cruces. Falaban tamén de páxaros de metal curuxando los celos sin descanso. Penséi qu’era outro díxome díxome, peró non…
Nas primeiras aldeas nun quedaba miga. La muyer de mouro presentóuse cola gadaña abrindo cancellas y portas hasta llevallos a todos: el veyo aterecido na cama, la muyer que lo atotaba, sous pitíos… ¿Los hortos? Sin semar.
Baxéi hasta el molín, peró nin faraguyas deixaran. Amolao, cheguéi a la villa nun silencio de cayes desertas y contras baxadas. Consumíamonos cada ún na nosa xaula particular.
Toda vida conto sentín foi un gato argayando na basura qu’escapóu axina en conto me víu. Calayéi y caleyéi hasta que, agoreiro, dinme por derrotao.
Volvín a la madrigueira balleiro, sin nada qu’ofreceryes a los meus, que durmían famélicos, los tres apegaos a la madre. Como bon raposo, acurruquéime tamén. Barruntábanse tempos duros. ¿Nun lo foran sempre?

'A Candelaria', d'Inmaculada Méndez Freije

Xuaco y Candelaria muito pasiaron polas estaxas con toxos d’alquitrán.
Pousadamente, con feixes de folgueira, Xuaco namoróula. Dura pouco a alegría na casa del probe: foi Xuaco cua esporta tras da miroca dorada que furaba nas terras de sabre y, devecendo por cazalla, esnidióu na llama. Mentras Candelaria, querendo parecer moza decente, marchóu sin esmolerse deixando llinias con lletras de foya:
“Na corrada del tou collo
esqueizo a congoxa.
Nun train el tou collo
os llibros de viaxes
de llugares das Américas
con cantinas –d’antias-
unde convidarse de baldre.
Nun saben que nel tou collo
el mundo é menos pequeno
y... ¡alégrome muito!
Así nun ouguimos el atrollo
de parpayegas y corvos.
Chúchoche el camín de chegadas
coa desidia
de quen nun ten señardá.
Pero aguárdote al llao del camín
y é que...
condo a esporta nun nos afrelle
iremos ver flores de tarrellos
y tamén deitarnos entre ellos.”
Avezaban a verse nel arco da veya. Condo Xuaco nun chegaba, Candelaria choraba, tanto que chovía ás concadas. Pronto el cuquello aprendéu a cántiga: “Si Candelaria chora, Xuaco ta fora; si Candelaria ri, Xuaco vei vir”.
Agora cada dous de febreiro acordámonos da cántiga del cuquello anque d’outro xeito.

Contador Estadistiques