Les lletres asturianes pierden a Fernández Vega

L'uvieín, nacíu nel 1958, yera autor de 'Poemes d'esanicie, enfotu y desafíu' (1979).

Xosé Manuel Fernández Vega dexónos esta selmana a causa d'un infartu. Médicu de profesión, exercía nel Centru de Salú de Pumarín y llegó a ocupar el cargu de subdireutor d'Atención Primaria del Serviciu de Salú del Principáu d'Asturies (Sespa).

Militante de Conceyu Bable, escribió n'asturianu, espublizando a finales de la década de los 70 'Poemes d'esanicie, enfotu y desafíu', un conxuntu de composiciones mui acordies col tipu de poesía que s’estilaba per aquel entós n’asturianu y que tenía en Manuel Asur el so másimu esponente: una poesía de corte reivindicativu, socializante, crítica y satirizadora del mou de vida burgués. Nel llibru de Fernández Vega contrapónense los valores de la identidá popular asturiana –ruralismu, reminiscencies de la cultura celta, tradición revolucionaria obrerista, etc.– a los valores del provincianismu burgués –alienación cultural, relixosidá, etc.–.

D'igual forma, ye autor de poemes dispersos, munchos d'ellos inéditos. Xosé Antón González Riaño, presidente de l'Academia de la Llingua Asturiana, llamentó la perda del escritor na rede social Twitter.

Acaba dexanos X. M. Fernández Vega, un amigu del alma, autor de "Poemes d'esanicie, enfotu y desafíu" (1979). Nun hai pallabres pa espresar la mio tristura.

— X.A. González Riaño (@xantongr) 18 de febrero de 2019

Como homenaxe, dende Asturies.com compartimos el so poema 'La escuela' del so llibru 'Poemes d'esanicie, enfotu y desafíu':

Un neñu empobína a l’escuela
per un camín coles orielles d’ablanu,
—llindáu pela exa d’un carru (de) yerba—,
fechu de piedra y trabayu;
pel qu’esñidien llárimes d’orbayu
y los glayíos del so pueblu celta.

(Raitanes pente la felencha.)

Un neñu empobina a la clás
per un camín coles orielles de piedra.
—afinsáu per una postura colonial—,
fechu con foriata probeza;
pel qu’esnalen pómpares de profeta
algamando’l teyáu pa estrozase, soles, nel so algamar.

(Nun hai raitanes pol mor la piedra.)

Un home asitiáu nuna mesa carbayu
esp]ica delixente la guapura una palmera
ximielgando’l bilortu frente al fatu
que nun pescancia’1 sentíu de la nueva:
¡Que nun ye asina como se diz, mozacu!
¡Que toi cansáu d’oyir falar tan aldeganu!

(Restaña l’enfadu na mano obierta.)

Na semeya, Fernández Vega nos sos tiempos de militancia en Conceyu Bable.