Samuel Armistead considera'l romanceru asturianu ún de los patrimonios más importantes de la tradición oral hispánica

L'hispanista Samuel G. Armistead, de la Universidá de California-Davis, destacó al romanceru asturianu como ún de los patrimonios más importantes de la tradición oral hispánica, xunto col de Galicia y les tradiciones sefardís. Asina lo esplicó en declaraciones a los medios, antes d'entamar la ponencia qu'ofreció na primer xornada sobre'l 'Patrimoniu oral d'Asturies', qu'organiza'l Seminariu de Filoloxía Asturiana de la Universidá d'Uviéu.

   L'espertu esplicó qu'entamó a conocer Asturies demientres les sos primeres visites a España, nos años 50, y que conoció'l romanceru asturianu y gallegu, del que recoyó delles pruebes de tradición oral. "La cultura del romanceru n'Asturies ye riquísima, porque xunto cola de Galicia, y les tradiciones sefardís, ye onde sobrevive", señaló. La so teoría ye la de les árees llaterales: "el patrimoniu que se muerre nel centru, pervive nes zones llaterales", matizó.

LA LLEYENDA ASTURIANA

   Otra de les ponencies del día protagonizóla'l profesor José Manuel Pedrosa, de la Universidá d'Alcalá, que destacó'l llabor de Jesús Suárez López, del Muséu del Pueblu d'Asturies, na recuperación y conservación de lleyendes. "Un llabor inmensu", señaló, "muncho más importante que'l de cualquier de los sos antecesores", ente los que citó a Constantino Cabal, porque ellos "trabayaron con una calidá etnográfica muncho menor". "Agora yá s'usen grabadores, y se faen trescripciones lliterales y estudios comparativos. Ye un llanzamientu del xéneru, una reivindicación del xéneru, de muncha calidá", comentó.

   A mou d'exemplu, citó delles lleyendes asturianes que tiene el so orixe en tiempos remotos. Foi l'exemplu de 'La lleyenda del Pozu Fullaricos', nel conceyu de Salas. "Cuéntase qu'había una pricesa que dixo que se casaría col home que llevare una canalización del agua hacia esti llugar. Hubo trés pretendientes, pero sólo ún lo algamó", esplicó. Según Pedrosa, una historia mui asemeyada figura recoyida nes cróniques d'España d'Alfonso X el Sabio, el 1270, y existen otres versiones, por exemplu na Fundación de Marsella o la Fundación de Cádiz.

   Pa Pedrosa, la lleyenda ye'l "xéneru de la lliteratura oral que meyor espeya la identidá", porque se refier a una identidá llocal, "mientres que los cuentos espeyen unos espacios y unos tiempos simbólicos, indeterminaos".