"Ye una incoherencia científica pidalianista nun citar al asturianu"

D'Andrés consideró una "incoherencia científica" rellacionada cola "inercia ideolóxica" del 'pidalianismu' (por Menéndez Pidal) que l'asturianu nun tea considerada ente les llingües del Estáu.

Asina fixo un llamáu a favor de la "llingüística científica", porque "falando científicamente ye una de les llingües de la península". El filólogu y profesor de la Universidá d'Uviéu espresóse nesti sen mientres la so intervención na conferencia que dio ayeri na sede del Institutu Cervantes de Madrid, dientro del ciclu de conferencies dedicáu a les diferentes llingües del Estáu Español.
 
D'Andrés consideró que tovía existen "remilgos dende'l puntu de vista ideolóxicu, que nun s'espliquen dende'l científicu", y qu'impide que l'asturianu tea considerada una de les llingües del Estáu. Ente los problemes qu'esto puea xenerar, comentó por casu'l que nun figure en munchos llibros de testu.
    
Por esti motivu, fixo un "alegatu a favor de la llingüística científica", porque "hai que ser coherentes". "L'asturianu tien que figurar na enumberación de les llingües d'España, non porque seyamos mui guapos o porque deamos muncha guerra, sinón porque simplemente ye científicamente falando una de les llingües de la península y hai que citala", sentenció.
  
Pa d'Andrés, "hai una incoherencia, porque l'asturianu ta na mayor parte de los catálogos de llingües del mundu, pero tovía s'arrastra una inercia ideolóxica de primeros del sieglu XX, con Menéndez Pidal, que reconoz que ye una de les llingües d'España pero nun-y da esti nome".
  
Asina diferenció dos discursos ideolóxico-llingüísticos. El primeru ye'l de "l'actual filoloxía asturiana que se practica dende'l surdimientu p'acá na universidá d'Uviéu, que ye coherente científicamente, porque plantega qu'existe una llingua asturlleonesa, non porque obedeza a una reivindicación, sinón porque ye la oxetividá científica que yá se descubrió a primeros de sieglu XX".
  
Sicasí, reconoció que "eso nun ta escesivamente asentáu, en gran parte del discursu llingüísticu de la filoloxía espñaola". Nesti puntu, responsabilizó al segundu discursu, "el discursu tradicional qu'emana de Ramón Menéndez Pidal, el 'pidalianismu', que mos llega hasta los llibros de testu". D'Andrés describe al históricu filólogu como "una figura ambivalente", porque "descubre qu'existe una llingua asturlleonesa, pero los sos condicionamientos ideolóxicos nun lu lleven a poner l'asturianu y l'aragonés nel mesmu nivel que'l restu de llingües de la península, y considera que'l papel del asturlleonés ye'l de contribuyir a la grandeza del castellanu".
  
Según d'Andrés, con estes "interferencies ideolóxiques acabó l'actual filoloxía asturiana, que naz yá nel 75 y que desbancó al 'pidalianismu', que desapaeció". Sicasí, "desapació n'Asturies, pero non fuera d'Asturies, porque fuera d'Asturies tovía se mos ve con güeyos 'pidalianistes' filolóxicamente falando", acabó'l filólogu asturianu.