Touraine y Bauman, Príncipe de Comunicación y Humanidaes

Los sociólogos Alain Touraine y Zygmunt Bauman son los galardonaos col Príncipe de Comunicación y Humanidaes 2010, imponiéndose al xaponés Shigeru Miyamoto.

El fallu fíxose públicu güei a les 12.00 hores nel Hotel de La Reconquista d'Uviéu, tres les deliberaciones del xuráu que lleva reuníu dende ayeri na capital del Principáu.

Consideraos dos de los máximos esponentes del pensamientu européu actual, Alain Touraine y Zygmunt Bauman analizaron les fondes tresformaciones de les estructures sociales contemporanees y dessarrollaron conceptos clave pa la comprensión de cuestiones fundamentales del nuesu tiempu. Esta candidatura foi propuesta por Rafael Puyol, presidente d'I.Y. Universidá (Madrid).
  
Alain Touraine ta consideráu ún de los más importantes sociólogos contemporaneos. Con títulos como 'Conocimientu y Identidá' y 'El mundu de les muyeres', la so obra céntrase na relación ente l'individuu y la sociedá. Pela so parte, Zygmunt Bauman ye profesor eméritu de Socioloxía na Universidá de Leeds y autor d'obres como 'Europa, una aventura inacabada', 'Vida de consumu' y 'Llibertá'.
  
El Xuráu d'esti Premiu convocáu pola Fundación Príncipe d'Asturies tuvo presidíu por Manuel Olivencia Ruiz y integráu por José Antonio Álvarez Gundín, Adela Cortina Orts, Diego Carcedo, Alejandro Echevarría Busquet, Álex Grijelmo García, José Luis Gutiérrez Suárez, Miguel Ángel Liso Tejada, Ramón López Vilas, Catalina Luca de Tena y García, Francisco Luzón López, Ana Rosa Migoya Diego, Alberto Oliart Saussol, José Luis Pardos Pérez, José Ramón Pérez Ornia, José Antonio Sánchez Domínguez, Ricardo Senabre Sempere, Enrique de Ybarra e Ybarra y Juan Luis Iglesias Prada (secretariu).
 
Perfiles
  
Alain Touraine (Hermanville-sur-Mer, Francia, 1925) graduóse n'Hestoria en 1950 na Escuela Superior de París. Completó la so formación académica nes universidaes estadoxunidenses de Rockefeller y Harvard. En 1956 fundó'l Centru d'Investigación pa la Socioloxía del Trabayu na Universidá de Chile y en 1958 el Taller de Socioloxía Industrial de París, qu'en 1970 pasó a denominase Centru pal Estudiu de los Movimientos Sociales.
  
Foi investigador nel Conseyu Nacional d'Investigación de Francia hasta 1958. En 1960 doctoróse en Lletres y foi profesor de Lliteratura na Universidá de París-Nanterre (1966-1969). Conocíu como'l creador del términu 'sociedá post-industrial', en 1981 fundó'l Centru d'Analís d'Intervención Sociolóxica, que dirixó hasta 1993. Nesti momentu ye director d'Estudios de la Escuela d'Altos Estudios en Ciencies Sociales de París.
  
La socioloxía de l'acción ye'l tema central del trabayu d'Alain Touraine. Les sos primeres investigaciones dirixéronse al estudiu de la socioloxía del trabayu y la conciencia llaboral, pa centrase más p'alantre nel analís de los movimientos sociales, dende los fechos de Mayu del 68 hasta los alzamientos militares n'Iberoamérica. Les sos tesis más recientes refiérense al individuu como axente de los movimientos sociales, corrientes sobre les qu'escribió abondo a lo llargo de la so carrera.
  
Fuerte opositor a les polítiques neolliberales de la década de los 90, apuesta por promover un nuevu movimientu social frente a la globalización, que na so opinión fraya a la sociedá y fomenta l'individualismu, y subordinar esti fenómenu al desarrollu de los derechos humanos.
  
Publicó sobre venti llibros, ente los que destaquen, 'Socioloxía de l'acción' (1965), 'La voix et Le regard' (1981), nel que describe'l métodu d'investigación desarrolláu mientres la so estancia en Polonia, llamáu 'intervención sociolóxica'; 'Solidaridá: analís d'un movimientu social' (1983); 'Workers movement' (1987) y 'Critique of modernity' (1996). Nel so llibru 'Un nuevu paradigma pa entender el mundu de güei' (2005) analiza'l cambiu social esperimentáu poles sociedaes complexes mientres los dos últimes década.
  
En 'El mundu de les muyeres' (2006) esamina la construcción sociolóxica del suxetu femenín al traviés d'un trabayu d'investigación fundamentáu en más de sesenta entrevistes. Coautor, al par de Ségolène Royal, del llibru 'Si la gauche veut des idées' (2008), la so última publicación ye 'La mirada social' (2009).
 
Orde Nacional del Méritu de Francia

Oficial de la Lexón d'Honor y de la Orde Nacional del Méritu de Francia, ye doctor honoris causa por numberoses universidaes, miembru honorariu de l'Academia Americana de les Artes y les Ciencies, de la de Ciencies de Polonia, de l'Academia Europea de les Artes y les Ciencies y académicu de la Fundación Academia Europea de Yuste. Llogró'l Premiu en Socioloxía de la Fundación Mattei Degan (2006), el Social Classes and Social Movements Prize del Research Committee 47 de la International Sociological Association y el Premiu de Pensamientu y Humanidaes 2008 de la Fundación Cristóbal Gabarrón.
 
Zygmunt Bauman

Zygmunt Bauman (Pozna, Polonia, 1925), de nacionalidá británica, treslladóse a la URSS cola so familia, d'orixe xudíu, a primeros de la II Guerra Mundial. Acabáu'l conflictu, tornó a Polonia y exerció la docencia na Universidá de Varsovia, hasta qu'en 1968 exilióse otra vez por razones polítiques. Mientres unos años vivió n'Israel y foi profesor na Universidá de Tel Aviv hasta 1970. Impartió clases n'universidaes d'Estaos Uníos, Australia y Canadá y ye profesor eméritu de Socioloxía de la Universidá de Leeds (Reinu Uníu).
  
El so analís de los vínculos ente la modernidá, el nazismu y el comunismu posmodernu otorgó-y una gran reconocencia internacional. Contribuyó al desarrollu de les ciencies sociales pente medies de la creación de conceutos como la teoría de la 'modernidá líquida', que define los tiempos actuales como una yera de cambiu y movimientu constante, na que l'home ta güérfanu de referencies consistentes y los conceptos son más inestables que nunca.
  
Les teoríes de Bauman exercieron una gran influencia nos movimientos antiglobalización. La so obra ensayística, qu'empezó nos años 50, algamó fama internacional nos 80 con títulos como 'Modernidá y holocaustu' (1989), onde define l'esterminiu de xudíos polos nazis como un fenómenu rellacionáu col desarrollu de la modernidá.
  
Ente les sos obres más significatives destaquen 'La modernidá líquida' (2000), considerada la so obra clave, na que se centra en cómo'l capitalismu globalizáu ta acabando cola solidez de la sociedá industrial; 'Amor líquidu' (2005) y 'Vida líquida' (2006). Amás ye autor de títulos como 'La cultura como praxis' (1973), 'La posmodernidá y los sos descontentos' (1997), 'La globalización: consecuencies humanes' (1998), 'En busca de la política' (1999), 'La sociedá individualizada' (2001) y 'Vides desperdiciaes. La modernidá y los sos paries' (2005).
  
Nesta última espón les consecuencies inevitables de la modernización tales como les migraciones, los refuxaos, el desempléu, la nueva probitú y la necesidá de fixar identidaes.
  
Ente los sos últimos trabayos publicaos n'español tán 'Mieu líquidu. La sociedá contemporanea y les sos temores' (2007), 'Vida de consumu' (2007), 'Arte, ¿líquidu?' (2007), 'Archipiélagu d'escepciones' (2008), 'Múltiples cultures, una sola humanidá' (2008), 'L'arte de la vida' (2009) y 'Mundu consumu' (2010). El so pensamientu y la so obra fueron frutu d'analís nuna decena de llibros publicaos por dellos autores.
  
Doctor honoris causa pola Universidá West of England de Bristol (Reinu Uníu), ente los galardones que llogró destaquen el Premiu Européu Amalfi de Socioloxía y Teoría Social, otorgáu pola Asociación Italiana de Socioloxía (1989) y el Theodor W. Adornu Prize de la ciudá de Frankfurt (1998).