LA LENTITÚ DE LES PALLABRES
 
Nel mio pueblu tán vacíes les ánimes de los 
homes y dientru de mín ta la lentitú 
de les pallabres.
 
Equí perviven los silencios del carbón. 
Equí ta la tumba del guerreru sin nome. 
Equí perviven los sonídos amariellos 
de la muerte.
 
Ye un llugar onde l'inviernu ateta les ñeves, 
onde la lluna llena ye'l güeyu de la nueche, 
onde tamién la soledá ye olvidu. 
Y nun pueo aguantar el bramíu 
de la dondura.
 
La negación torna a los ríos más llandios, 
comu a min torna esti iviernu enterráu, 
onde'l silenciu ye más forníu que los mios 
versos.