LA BARCA Y EL PESCADOR
 
                       Desque muerre'l suañu
 
¿Qué agüeyes riba'l mar, onde les foles 
ruxen al afrellase ente les peñes? 
¿Qué sospiru de sal allenda en pechu? 
Dime: per baxu'l cielu azul, ¿qué agüeyes?
 
Terciada la boina riba'l to pelo gris, 
los güeyos gris de mar baxo les ceyes 
y na to ánima un sollutu dondu 
que pruye aíra d'esnalar y yá nun puede.
 
Ansí llancasti tú, como esa barca vieya, 
ferida toa, la probe, de mozquetes, 
sin quilla, ensin timón, medio desfecha 
na rampla qu'haza'l mar va dende'l muelle.
 
Un día, ella, comu tú, blincó les foles, 
la proa allevantada ente la verde 
agua que, de salitre enllena, 
chiscábala, xugarretiando, con sos pelres.
 
Tamién, comu ella, tú, cabu la proa, 
sin dexate amoriar colos vaivenes, 
blincasti, al esnidiar ente les foles, 
dexando al vientu acoricar tos sienes.
 
Y fuisti, comu ella, fuerte y bracu, 
y riesgasti pel mediu les tormentes 
y tornasti haza'l regallu'l puertu 
moyaes d'agua de la mar les tos guedeyes.
 
Y foi la mar el suañu de to vida 
y na mar, de nueche, les estrelles, 
blizcándote del altu con sos llumes, 
solliviaben, de xuru, les tos penes.
 
E1 tiempu foi llabrando, pocoñín a pocu, 
los riegos del sudor ena to frente, 
metantu dexaba'l vientu día a día, 
prieta la to color, que con el vientu esfrezse.
 
Y lo mesmo que tú, tamién to barca 
dexó un día la mar y xunta'l muelle 
adurmie sos glayíos nel silenciu 
y nel silenciu va morriendo sele.
 
Fuxéron-y les xixes d'otru tiempu, 
yá naide tien que'l so timón gobierne, 
ta muerta en vida y, por vivir morriendo, 
al colar cada hora, naquella hora muerre.
 
Ella y tú dexasteis naquella mar 
un riegu llargu d'esperances ciertes 
y en sucu d'una fola, ente la espluma, 
un canséu de díes y hores muertes.
 
Y cuandu yá los dos, al pigazar dafechu, 
ñaléis per una mar ensin orielles, 
algamaréis la lluz del postrer faru 
na lloñe riba qu'allumen les estrelles.
 
                     (En: Obra asturiana completa)