CON ANGUSTIA NA TO MUERTE
 
                                  A Pepe Prida
 
La portona de San Marcos
quexóse con voz cascada
al dar pasu a un caballeru
de noble franca mirada,
guedeyes d'oru asemeyen
so melena enmarañada.
Pisa firme, mira'l Cielu
sospira, ¡madre del alma!
A su llau van dos sayones
llobos d'alguna camada;
van a bon pasu que'l odiu
tien prisa, vaiga onde vaiga.
Pieslla la noche a la lluz
y no hai lluceru que salga,
ni estrella qu'amorosina
tanta tiniebla riesgara
asustaes, porque la lluna
fuxó en sin dicir palabra.
Noche gañina, dañible,
onde la güestia fai dancia
con cárabos y con bruxes,
qu'al mesmu buitre acobarda. 
Onde l'aire va tan sele 
qu'una fueya non llevanta, 
nin da fuelgu al corazón 
que lu excluca la venganza. 
Noche de doscientos diaños 
sin llugar pa la esperanza... 
Y en esti infiernu dantescu
cuerre la lluna asturiana
pelos campos de León 
con el espantu na cara. 
Non diría más aprisa 
una liebre escorripiada, 
nin pisaría más sele 
ne sos fontes, una xana. 
¡Ai! pero toda la lluz 
qu'ella lleva na mirada, 
no alluma como otres noches 
so la campera asturiana 
platiada y amorosina, 
que maxestuosa resplandia, 
faciendo sortir mil flores 
que les besa l'alboriada. 
¡No! aquella tierra ye dura, 
aquella tierra ye gafa, 
y espeazáu entre breñes 
queda'l mandilín de plata, 
el refaxu, el dulce dengue, 
y anque no arrepara en nada 
pos hasta atras dexó'l vientu
en so carrera, ciegada 
d'alcan zar al caballeru, 
y un dolor el amiralla 
descalza, rota, ferida, 
sin fuelgu, sin esperanza... 
Dos furacos ena noche 
fizo fiera una descarga, 
la lluna llanzó un bramidu 
de fema herida nel alma... 
A1 alboriar aquel día 
ena tierra castellana 
la lluna fecha xirones
al caballeru velaba... 
¡Baxái lluceros astures! 
¡Baxái estrelles de plata! 
y dame'l tu mantu, noche, 
que quiero tar enllutada 
pa pone-y en sos manines 
mios arracaes d'asturiana. 
So'l su noble corazón 
llucirá la mio tirana, 
y ciarraré-y los güeyinos
con un besín, onde vaiga
el amor d'aquella madre
qu'empapielláu él llamaba.
Y que baxe la borrina
a llorar tanta disgracia.
Que se piesllen toes les roses
y s'afuegue na garganta
de los páxaros el cantu.
Que'l sol s'añuble, y que caiga
un rayu que bastie al mundu
y nos dé xusta venganza.
Que brame'l truenu rabiosu,
y qu'el granizu desfaiga
les espigues, y sin pan
y sin gotera de agua
se vean los qu'esta noche
ficieron tan vil fazaña.
 
                              Biarritz, 1938
 
                     (De Cartes a la Catredal d'Uviéu)