AGORA SÉ QUE TÚ TAMIÉN VENDRÍES

 

Saben poco los dioses de la vida,

del escuru presaxu qu’envuelve la materia

y fai de los pretéritos el llugar del deséu.

Desconocen les tardes y la voz de los cuerpos

llamando la caricia na muda soledá,

nel eco la distancia de la música

el trespasu qu’evoca Budapest.

Nun conocen nel signu la memoria

el recuerdu los ritmos, lo blanco del to rir,

l’agora sé que tú tamién vendríes.

 

                       (Aldabes del olvidu)