************************************************************* Pachu’l Péritu D. Francisco González Prieto: "El Ñeñu moribundu" FONTE: "Los nuevos bablistas" (1925) (Enrique García Rendueles) Respétase la grafía orixinal. *********************************************************************** EL ÑEÑU MORIBUNDU (Traducción de X. Marmier.) Mió má, toi atristayau, Y entama ya risca 'l día; Déxame, quió ' pigazar En to senu una horiquina. Pero que non vea 'l to Iloru, ¿ Por qué tás tan aflixía ? Triste son los tos sospiros, Y el to llantu me contrista, Tápame, que teño fríu Y hay ñegrura 'n reor, mira, Pero cuando piesco 'l sueñu, Entós algamo la dicha; Vego 'l anxelín flamante De dorada lluz devina, Que suel pasar por mió' nsueñu. ¿ No oyes cantos d' armonía Como los qu' hay é nel cielu ? El anxelín m' apellida, Y con esnales di oro Y colores m' ilumina. Tírame flores y rise, ¿ Terné que morrer aína Pa tener ales como elli Y andar en so compañía ? ¿ Por qué m' aprietes tan fuerte ? ¿ Por qué sospires, mamina ? ¿Por qué viertes eses llárimes Y te pones compunxida ? ¡ Ay ! por Dios, calla, non llores, Tú yes mió madre querida, Sufres por mín, ya lo sé, Porque toi é na 'gonía. Teño mal, y el mió dolor S' adormez co la fatiga: Adiós, que m' abraza 'l ánxel, Adiós ¡ probe madre mía !