ONDE LA TIERRA DA LA TORNA
 
                         I
La tierra anecia desque se-y entruga,
la pescal sólo bilta de pebida de piescu.
Acallanta tamién la tierra necio,
nun son a nacer sempre serugues de les seches.
Necia torna la Tierra con mayúscula,
antoxu de dios neñu n'antoxana l'infiernu.
Daquién dixera, entós, ¿qué ye l'home?
Un llabrador que sema los campos del alcuerdu.
 
 
                         II
Solitariu, ridículu y xole,
sin embargu cosciente;
por eso ama la muerte y escribe
los sos versos con nomes
de dolor, axetivos espada
y los verbos más tristes:
pa vengase del home en qu'habita.
 
 
                         III
Dícesme: puedo amar to cuerpu d'home; 
nun tien inquiz la piel que te desnuda 
pa les manes d'amor con que t'acaldo; 
hai na to dolce boca una alta cuaña 
onde mio llingua fala toles llingües. 
Cuides: nun soi a entrar nel to atalantu; 
si me güeyo en tos güeyos siento en min 
l'ecu fondu d'un pozu escosu y secu; 
les tos palabres suenen comu l'aire 
que nel ermu dixebra los oasis.
 
L'alboriar va fundiendo 
toles pebides d'oro 
qu'un llabrador nocturnu 
semó na estaya'l cielu.
 
Pa ser nada hai que ser 
sabiu comu les coses 
que son calabre d'alma 
(porque la nada ye la conocencia 
esacta de qu'un pesu por nos puxa 
y bien adulces nos empoza en tierra).
 
Cuelen les hores comu pan exipciu; 
espertaron les plantes 
nel intre afayaízu; 
l'orbayu iguó los montes 
con algodón y plata.
 
Dícesme: quiero amar to alma d'home, 
saber ónde s'escuende 
el puertu de tos llárimes 
la fonte de tos verbos 
el llibru de tos naves, 
la mar onde navegues cuandu calles.
 
 
                         IV
Vive del amor que l'alcuerdu-y priende, 
de frases y besos que guarda nos llabios 
-agora son páxaros, palombes o cisnes 
los qu'escuchen verbos que tamién conxuguen -,
 d'antigües semeyes que mira ente llárimes, 
de güeyos y rostros llontanos nel tiempu. 
Camina despaciu pel parque
-dende esta rinclera lu veo-,
dobla'l llombu y baxa la tiesta,
nel cuerpu abelluga un dolor
onde habiten años y sieglos,
instantes finales qu'amburen sos párpados.
Muerre col alcuerdu que priende l'amor
nel so pensamientu de vieyu esquecíu.
 
 
                                  (Cuartetu de la criación)