LES OVEYINES
 
PRESENTACIÓN DE LOS NIÑOS DEL CATECISMO
A JESÚS Y MARÍA
 
   Señora, aquí-y traigo 
Estes oveyines, 
De les más hermoses, 
De les más llucíes.
    Como nel rebañu 
De toes se críen, 
Unes son perblanques, 
Otres con manchines.
   Non pacen la yerba, 
Ni apenes reblinquen, 
Porque nel corripiu 
Les tuvi escondíes.
    Criéles yo a mano 
Con lleche y fariñes, 
Pa teneles siempre 
Muy avezaínes.
   Tómeles, Señora; 
Que non quedo triste: 
A Usté y al so Fíu 
Yo siempre los quixe.
   Una cosa-y pido,
Y pído-yla homilde, 
Que de hoi en alante 
Persuyes les miren.
   Que'l Niñín les quiera 
Y faiga caricies, 
Y peine so llana 
Coles sos manines.
   Qu'Él mesmu les eche 
Cabe si xuntines, 
Y los pies-yos tape 
Pa que non se enfríen.
   Pero Usté, Señora, 
Sía quien les guíe; 
Y que'l Neñu ansina 
Pueda divertiles.
   Cuélgue-yos del cuellu 
Cintes Mateínes 
Y pingando d'elles 
Unes esquiliques.
   Y pos si dalgunos 
Quiciás no adivinen 
Quién ye la Pastora 
D'oveyes tan quistes,
   Pónga-yos en lletres 
Estes clares cifres: 
"Jesús y María
Son los nuestros guíes."
   Y que'l Neñu hermosu, 
Pa que non se esvíen, 
Con faraguyinos 
Les engatusine.
   Dempués con los dedos 
Fiendo veyuriques, 
Diga en frente d'elles: 
"Puchines, puchines."
   Y veráles lluego 
Cómo a Él se tiren,
Y como lu abracen 
Coles patiquines.
   Si quiciás aporta 
Se enreden perdíes 
En los argomales, 
Felechos o blimes,
   Y que el llobu fieru 
Feroz les persigue, 
Y quier tarazales 
Colos sos caniles;
   Que nel intre'l Neñu, 
Vaiga y me les llibre; 
Y les xunte toes; 
Y afale per illes.
   Y Usté non les dexe, 
Señora, dir llibres: 
Que'l llobu les mata 
Si les ve esparcíes.
   Sólo, sólo al Neñu
Sigan muy xuntiques,
Y a Usté, la Guardiana,
   Que cuiden sos vides 
Tómeles, Señora,
Que non quedo triste:
A Usté y al so Fíu
Yo siempre los quixe.
 
 
(En Versión asturiana del Dogma de la Inmaculada y Poesía)