EL VINU que bebí nos llabios de la nueche

faise rancio, nun tien tastu a roses y lloréu,

ye l’agrín posu de los vasos

que refugué perdayuri.

Por eso nun t’escaezas de mí, tiempu

qu’arreblagues pencima los díes y la memoria

y dame’l velenu ingrientu que taraza

dame l’abrazu infinitible y mortal

y déxame nel sable del escosu mar

pa que les incendiaes gaviotes de la tarde

quemen los caberos barcos

qu’al debalu agüeyo tres el borrín

pa que’l naufraxu seya la ufierta

que siempre quixi facer a los dioses.

 
 

PIESLLA la puerta, zuna inxeme

qu’enduvielles los suaños

y abluques la velea

y déxame ver la lluz

qu’enantes que lluz foi fuebu

nos güeyos de los amantes,

foi la mar d’espeyu roxu

dexándose amasuñar pola nueche,

foi un ábanu d’estrelles

al abellugu l’amanecerín

del cálidu branu.

 

                   (De Les agües muertes)