*************************************************************

D. Alfredo García Dóriga:

"A mió má la d´ el cielu"


FONTE:

"Los nuevos bablistas" (1925)
(Enrique García Rendueles)


Respétase la grafía orixinal.

***********************************************************************



A MIÓ MÁ LA D' EL CIELU

Composición leída por el autor en la función de Covadonga
celebrada en la Hacienda de Coapa (Méjico)
el 8 de Septiembre de 1889.

Pa dalgunos el bable ye enoxosu 
Y pa muchos quiciaes revesosu 
Que'n Asturies nacíos, so dulzura 
Non saben extremar ni so ternura. 
Anque paletu que falando lladre, 
Deprendí que de llengües ye la madre 
La que faló Verxilio, y l' asturiana 
De la del Sabiu Rey barrunto hermana.

TEODORO CUESTA




Non vos plasme si entama 'l gorgolitu 
Mió chiflu á remoyar como solía, 
Que, anque 'l sayu non ye del mesmu jitu, 
Elo mió corazón, que non s' anfría, 
Ni topa escayu, ni atorrez espitu 
Que i faiga tapecer en isti día. 
¡ En Cuadonga callar...! ¿ Quién tevo calma, 
Si ella ye la mió má de la mió alma ?
Ello, ye la verdá, n'a mió corrada, 
Que'n ayeri fuelgábase'l contentu, 
Non fai el fresquillín qu' á l' alboriada 
Esparde la borr na co 'l so allentu; 
Tueyu está 'l corazón, desmigayada 
De la ilusión la fueya, fúi al vientu; 
¡ Mió teyete agudín non se cantea, 
Va tiempu que non sal de la tutea !
Pero, ¿ cómo callar cuando el asomu 
Del mió nativu llar óise'n los gritos 
De Cuadonga xentil ? Tuéyase el gromu 
Si 'l candellín atopa en sos espitos, 
Pos, yo, cuantas más soplan, non sé comu.
Ascucho rebizcar más coscoritos. 
¡ Lleve 'l diañu les murries y les penes 
Y el moje escoloriáu fierva 'n les venes !
Empapielle el raitán, fuelgue'l cerricu, 
So fueya el catasol triste engavielle, 
El miruellu reidor pieslle so picu,
Dexe ' l sol de llucir y el prau argüelle; 
Ni 'l probe estaye, ni folgueye 'l ricu, 
Ni heba rapaz que sorba y escudielle, 
Que 'n mientras no me afueguen el sormiellu 
Rutirá ' l ¡ xuxú ! pe 'l mió gargüellu.
¡ Non l' hay mejor ! Decídelo de veras 
Los que naciestis en so nial de flores, 
Rebizcastis daqué per sos pradieres, 
Gociastis sin gafura sos amores, 
Furacastis la ñuez, en les monteres, 
Cogiestis cocaraxos voladores 
Y como yo les voces de xiblata 
Oyéstis del malvisu y la ñarbata.
¡ Asturies onde quier, en paz y en guerra ! 
¿ Qué va el Presti Xuan con so dineru, 
Alimaña, el Braxil, Ingalaterra, 
El turcu herexe y el rusiacu fieru ? 
Nin migaya, Siñor, xunta mió tierra 
Que 'l pasmu en antes joi del mundiu enteru, 
Y agora no hay dengún que á ella s' oponga 
Porque tien el mural de so Cuadonga.
Allí esguedeyó' l  moru embravecíu 
Fuyendo sin parase á ve'l atayu, 
-Si acasu hebo dalgún qu' atorrecíu 
Llibróse del coraxe de Pelayu.-
La Soberana allí del pueblu míu 
Fixo caer sobre ellos un argayu, 
Y foy tal y tan grande la vitoria 
Qu´aún  's atuei el marruecu á so memoria.
Bendiga 'l cielu á quien nos fay gozosu 
Topar de fuelgu aquí morruda añada, 
Aguciando el recuerdu venturosu 
Del ñeru en que la dicha ye arbelada. 
Pos, aunque falte 'l llugarín formosu 
La Virxen está aquí qu´e la metada, 
Y un poquiñín de más, porque barrunto 
Un tazu per aquí d' allá trasunto.
Cuando, al riscar, faciendo revexines, 
El lluciquín que doria les altures, 
Entaman á esnalar les paxarines 
Sortiendo del so picu les dolzures, 
Se aposan n' el teyau les arandines, 
Gorgutiendo sos parllas y veyures,
¿ Quién, en esta Quintana de Toriellu, 
De l' Asturias d' allá non ve un remiellu?
Aquí rebizca 'l xatu, el güé fai pelu,      
Espúrrese 'l maízu pe 'l ería, 
La moruxa retórciase pe 'l suelu, 
Plásmase'l güeyu co la lluz qu' unvía 
El redondoriu lluminar del cielu,
Esmuega 'l maciu y el pumar se cría; 
Y, si e pocu, ya dixi, en sos altares 
La Virxina s' afai de miós cantares.
Pero, abasta, Siñor, qu' e  ya un excesu 
Tanto allongar miós parllas gayasperas, 
Que, anq' estocinen á dalgún el sesu, 
Para otros temo acasu sean boberas. 
¡ Boberas ! Mialma non, qu' el embelesu      
Asturias ye del mundiu y sos riberas. 
¿ Qué munchu entoes ye, si embobecíu 
No abocano al  parllar del pueblu míu ?
Perdóname, Santina, que asturianu 
Antes que nada só-baxu les teyes, 
Que primero, en d' arriba, so cristianu. 
-Prendi en mió corazón del bien les fueyes, 
N' el mimu de mió amor, anque ye enanu, 
Con  mió má la d' aquí, tú sola mueyes... 
¡ Non me dexes morrir ¡ ay ! nin t' olvíes 
Del vieyu que te fai les romeríes. 
Tú, la más maja  y relluciente estrella
Que del tronu de Dios eres l' encantu,
Fai que del cielu alcuentren la portiella
De par en par los que te aclaman tantu;
Adispón, en pa 'l vieyu y so reciella
Un sitiu esclariadín  n' el to somantu,
Y par' esti  to fíu, cabo to sía,
Atroca un rinconín. ¡ Virxen María !